PRİAMOSOĞLU HEKTOR'UN ÖLÜMÜ                                                                                                                                    Ayağı tez Akhilleus, mızrağını yüreğime sapladığında

-bir sevda öldürümü-

Rüzgâr, hafifçe esiyordu
ve Manet rengi kırmızı bir kan yayıldıydı göğsümde,
sıcak. 

Zakkumların oraya doğru koştum,
-anımsıyorum-
kumsala
gölgeler vardı orda
ve kırmızı zehir gibi çiçekler
ağaçlarda...

Uzandım güneşli gökyüzüne doğru
iyileşecektim
saatlerce gözümü ayırmadım
bakıp durdum
yukarıda
solgun kırlangıç yıldızlarına! ..

Tüm atlıların sesini duyabilirdim 

o an: Akhalardan yaklaşan
tüm atlıları!
ve bu öğle vakti
sağda ova
bir Ağustos böceği sessizliği
-ne garip-
öyle bir sessizlik vardı işte

Üzünçlü gibi geldi bana herşey o an
geniş, mavi, bulutsuz bir gök
yalnız gibiydi

Re teline dokunduğum bir mandolinin

pencerede sesini dinler

bir kız gibiydi

içli, beklentili...

Kızoğlankızlığı havanın

arı ve sıcak oluşu işte böyle

-pamuk gibi-

yüreğimin gözyaşlarını unutturdu bana

Mutlanlıydım doğrusu

ağaçların dibinde

usun kökleriyle yıkanmak

yalnız başına

ve göğsümde saplı bir mızrak yorgunluğu

ve senin sonsuzluğun o an ki...

Erinçsiz ölebilirdim artık,

şaşılası şeydi

dağ bayır dolaşmadan

yaşamak varken

hiç bir şeye kavuşamadan yani

kapanan gözlerimle

Neden böyle düşündüğümü

çok iyi anladım sonra

-özenle koruduğum-

sırf seni düşünmek;
kavuşmanin en gelişmiş biçimiydi
aslında

ve göğün bunaltısında
ak güvercinlerin kanat sesi
ve bir sevda şarkısıyla artık -ölü-
yükseliyordum...