ULYSSES FAİTH PARADOKSU

Tanrının adil biçimde  yeryüzüne dağıttığına inandığımız tek çiçeksi şey, kendi usumuz ve kurgusal yapımızdır. Hiç kimse kendi düşlenimlerinin yanlışlığına ve  başkasının doğruluğuna inanmak istemez. Veriler uyarınca, din ve bilimin, görüş ayrılığına düşmediği, biricik konudur bu...

Herkes uslamlama yönteminin, kendi düşünsel üretiminin doğru olduğuna inanmaktadır. Bu kabullenime göre, karşımızdakinin düşüncesi, us yürütüm ve esemesi eni sonu yanlışlanacaktır...

 Bu doğru sayılabilecek tek  bir düşüncenin bile olamayacağının kanıtıdır ne yazık ki, tüm us yürütmeler, bir diğerini  yanlışlayarak, elbirliğiyle doğruyu, düşünceyi ortadan kaldırmış olacak ve sonul olanda,  kaçınılmazlıkla böyle kabul görecektir. 

Dolayımın tersini de düşünebiliriz, her insanın karşıtını, karşıtlamını, diğerinin düşüncesini doğrumlayıp, kendi vargıları ve yargılanımını yanlışlayarak, dışarladığını var sayalım, bir şey değişmeyecektir. Ötekinin düşüncesi doğru sayılacağına göre, kimse kendi düşün ve düşümlerine inanamayacak ve bir öteki, sürgit ve zamanın sınırlarının dışında bile olsa, karşımıza çıkacaktır artık doğallıkla... 

Herkes saltıklıkla karşıtını doğruluyor ve kendini yanlışlayarak, doğrunun olamayacağını kanıtlıyordur artık. İyimserlikle, sürekli el değiştiren doğru, dolanıp duruyor, bir türlü bulunamıyordur diye de düşünebiliriz.  Ötekin de yok olan doğrunun ya da bir düşüncenin pençesinde eriyerek bedenini ve benliğini yok etme dürtüsünün ürkü veren görkemi...

Her şey yalnızca karşısındakidir ve bir tür yokluğu çağrıştıran tutumla, sonsuzca sürebilir bu tür bir  eylenim. 

Öyleyse doğru bir hiçliktir ve düşünce bir varsayım bile olamıyorsa, ortak görü ve kaçınılmazlıkla, göğün altında yeni bir şey yoktur diyebiliriz ve bir yinelemeden başka bir şey değilizdir biz.

 Elektrik bulutlarda çakıyor, dünya baştan beri dönüyor ve ayın öteki yüzü görünmüyordur.

Bir dönüşüm ve varsayım olarak: Tanrı, içimizdeki şeytan, şeytansa varoluşumuzdaki insan; bir tür yalandır artık?..